POMOC DLA DOROTY
Nie ma takich słów, które wyrażą ból tego co się stało: mimo długiej walki Dorota odeszła. Pozostanie na zawsze w serach tych, którzy ją tak bardzo kochają. Dziękujemy wszystkim za pomoc w jej leczeniu.
Historia Doroty:
Nazywam się Dorota Kucera, mam 36lat od 15 lat jestem mężatką. Mieszkamy w Chorzowie. Choruję od dziecka na choroby autoimonulogiczne. Jestem osobą niepełnosprawną (1 gr inwalidzka, niezdolna do samodzielnej egzystencji). Choruję na toczeń, zespół antyfosfolipidowy, padaczkę, astmę. Z racji szerokiego wachlarzu chorób, od kilku miesięcy mam coraz słabszy wzrok (pole lunetowate, od grudnia poruszam się przy pomocy białej laski), a także coraz gorzej słyszę.
Z racji chorób, nie mogę podjąć żadnej pracy. Mąż, przez to że potrzebuję opieki, nie może podjąć etatowej pracy. Ponieważ potrzebuję jego pomocy przy podróżach (leczę się w Warszawie), załatwianiu różnych spraw w urzędach, codziennym funkcjonowaniu. Tak nie było zawsze. Gdy przechodziłam remisję choroby i jeśli tylko byłam w stanie, starałam się pomóc drugiemu człowiekowi:
09.2010 r. – 09.2016 r. Stowarzyszenie Opieki Hospicyjnej i Paliatywnej „Hospicjum” w Chorzowie
03.2005 r. – 03.2009 r. Maltańska Służba Medyczna, Maltański Punkt Pomocy Środowiskowej. Pracowałam także jako asystent osoby niepełnosprawnej.
Jednak od ok 2 lat choroba w wielkim stylu powróciła. Z osoby w pełni samodzielnej (studia, praca, wolontariat), teraz przerwałam naukę, musiałam zrezygnować z pracy, która jest moją pasją. Musiałam przyjąć to, że to teraz ja potrzebuję kul, wózka, białej laski. Opieki drugiej osoby i ta walka każdego dnia aby wstać, ćwiczyć i mimo wszystko żyć pełnią życia. Jednak do tego potrzebuję pomocy.
Potrzebuję regularnej rehabilitacji, której koszty miesięczne to 800 zł ( 2 x w tygodniu, potrzebuję indywidualnego prowadzenia przez rehabilitanta/trenera z racji dużego zagrożenia utraty przytomności w trakcje ćwiczeń. Te ćwiczenia są mi potrzebne, aby już nie wrócić do poruszania się o kulach czy wózku (jeszcze rok temu poruszałam się na wózku/kulach. 
Do tej pory pokrywaliśmy zajęcia raz w tygodniu z własnych środków, dzięki pomocy rodziny i przyjaciół. Jednak mój stan zdrowia zmienił się i aby utrzymać stan poruszania się bez pomocy kul i wózka, potrzebuję ćwiczeń dwa razy w tygodniu. Jednak tego nie jesteśmy w stanie opłacić.
Poprosiłam mojego poprzedniego rehabilitanta aby napisał parę słów na mój temat.
„Dorota to wspaniała kobieta, w której ciele drzemie dusza łaknąca rywalizacji i ciągłego przekraczania granic sportowca. Praca nad własnym ciałem wymaga żelaznej woli, uporu i wytrzymałości. Tych cech Dorocie nie brakuje, ponadto jest bardzo wesołą i serdeczną osobą. Dorocie jest potrzebny wybitny specjalista, który w profesjonalny sposób zaplanuje i poprowadzi kompleksowy proces treningowy mający na celu usprawnienie pracy jej ciała i pozwoli obyć się bez wózka inwalidzkiego oraz zachować maksymalna życiową niezależność. Przy dużej liczbie dolegliwości i problemów zdrowotnych, które towarzyszą Dorocie jej trening musi być bezwzględnie wykonywany z zachowaniem wszelkich środków ostrożności, lecz jednocześnie musi być na tyle intensywny i wykonywany z odpowiednią częstotliwością, by wywołać porządna adaptację organizmu. Przeto musi on być przeprowadzony przez specjalistę. Środki pieniężne są niezbędne na opłacenie pracy wyżej wymienionych specjalistów oraz zagwarantowanie dostosowanego miejsca wykonywania treningów. W przypadku Doroty utrzymanie ciągłości treningów jest szczególe ważne z powodu pogłębiających się dolegliwości, które w momencie przerwania usprawniania, spowodują znaczące pogorszenie stanu zdrowia. Wiele zdrowych osób niszczy swój organizm różnego rodzaju substancjami oraz złymi nawykami nie wiedząc ile tracą dlatego pomoc osobie, która za wszelką cenę walczy z własnymi słabościami jest niezmiernie ważna.” Piotr Sendek
Dorota Kucera
