ABY PODAROWAĆ SYNKOWI SAMODZIELNOŚĆ…

Najbardziej boję się upływu czasu i tego, że nie zdążę podarować synkowi samodzielności, bo sama nie dam rady…

Adaś jest wcześniakiem. Urodził się z niedotlenieniem, które spowodowało szereg komplikacji zdrowotnych. Początkowe tygodnie życia Adasia przebiegały spokojnie, nic nie wskazywało na to, że będzie niepełnosprawnym dzieckiem. Mimo, że badany był każdego dnia, nikt z lekarzy i pielęgniarek nie zauważył żadnych nieprawidłowości. Wizyty pielęgniarek środowiskowych również nie wnosiły nic nowego – Adaś stosunkowo do swojego wcześniactwa rozwijał się prawidłowo (tak mi mówiono).

Jednak serce mamy było cały czas niespokojne, czułam, że coś jest nie tak. Po pewnym czasie zauważyłam, że rozwój dziecka zahamował się. Wodzenie oczami, reagowanie na bodźce, siedzenie – wszystko opóźnione przez to, że urodził się jako wczesniak…

Około drugiego roku życia pojawiły się drgawki i diagnoza – padaczka lekooporna. Długo szukaliśmy przyczyn padaczki. Niestety nawet badanie genetyczne nic nie wyjaśniło. Zatem to niedotlenienie było przyczyną choroby. Od tego momentu zaczęliśmy leczenie Adasia zwłaszcza, że Synek mój mając dwa latka jeszcze nie chodził.

Po długiej i intensywnej rehabilitacji udało się, ale zaraz pojawiła się kolejna diagnoza – Adaś ma ogromne opóźnienie w rozwoju, doszedł autyzm, stwierdzono upośledzenie umysłowe. Orzeczenie o niepełnosprawności oraz opinie pedagogów i psychologów mówi o potrzebie intensywnej i całościowej rehabilitacji dziecka. Oczywiście podjęliśmy terapię, ale jest ona zbyt uboga, żeby pomóc dziecku osiągnąć podstawowe umiejętności.I tu znów pojawia się mój strach, że nie zdążę mu pomóc, bo nie jestem w stanie.

Adaś ma w tej chwili 7 lat i wciąż nie mówi. Wymaga stałej opieki drugiej osoby, dlatego też zrezygnowałam z pracy zawodowej, bo muszę przez cały czas opiekować się synkiem. Jestem stale przy nim, muszę go nakarmić, napoić, ubrać, umyć, przewinąć i zarazem wozić na terapie i rehabilitacje. To wszystko robię sama, bo mój były mąż odszedł w momencie, kiedy dowiedzieliśmy się o chorobie. Na dodatek nie interesuje się losem Adasia i w żaden sposób mu nie pomaga. Dla niego nie istniejemy.

Bardzo pragnę dostosować się do zaleceń specjalistów i tym samym skorzystać ze wszystkich rehabilitacji, których potrzebuje mój syn, aby miał szansę na rozwój. Niestety sama nie poradzę sobie. Dlatego bardzo proszę Państwa o pomoc. Pomóżcie mojemu Adasiowi. Tak bardzo chciałabym, żeby nauczył się chociaż tych najprostszych czynności życiowych. Żeby osiągnął chociaż mały stopień samodzielności.

Wiem jednak, że aby tak się stało, musimy dużo pracować a do tego jeszcze potrzebna nam pomoc. Rehabilitacje są bardzo kosztowne, nie stać mnie, abym mogła wszystkie opłacić, na każdą z nich muszę zawozić dziecko sama, a to także jest dużym obciążeniem finansowym. Jest mi coraz trudniej, bo koszty leczenia wzrastają, potrzeby dziecka również a tak cenny czas ucieka. Już 5 lat Adaś jest pod opieką neurologa, ale to nie przynosi znaczących efektów, ponieważ terapii jest bardzo mało, a powinniśmy ćwiczyć intensywnie i codziennie.

Z całego serca proszę o pomoc dla mojego Adasia. Aby miał szansę na bycie samodzielnym chłopcem. Pomoc dla niego jest tak ważna właśnie teraz, póki jest małym chłopcem, rośnie i jeszcze można wiele wypracować… Marzę o dniu kiedy powie do mnie ,,Mamo’’… Marzę o spokoju serca mamy, która wie, że udało się zrobić wszystko i synek poradzi sobie w życiu…

Pomóc Adasiowi można dokonując wpłaty na konto: