ŻYCIE TAK PIĘKNE, CHOĆ KRUCHE JEST… WIESŁAW I RAK

Słowa tej piosenki piosenki dziś docierają do mnie ze zdwojoną siłą. Bo mam piękne życie, które mogę stracić.

Dom, rodzina, praca i pasja. Przez 63 lata to były najważniejsze rzeczy w moim życiu. Założyłem rodzinę, o która starałam się dbać najlepiej jak tylko potrafiłem. Dwoje dzieci, żona, mieszkający z nami rodzice. Żyliśmy skromnie, ale nigdy nie brakowało nam na chleb. Najważniejsze było ciepło rodzinne, wzajemna miłość i szacunek do siebie i do innych. Na początku pracowałem jako kierowca w PKS na trasach międzynarodowych, ale tęsknota za rodziną była większa niż sądziłem. A ponieważ moją pasją od zawsze była motoryzacja postanowiłem spróbować swych sił w tej dziedzinie jako przedsiębiorca i pomocą taty założyłem firmę. Pracowałem ciężko przez wiele lat. Dziś jednak muszę podjąć decyzję o zamknięciu swojej firmy. Bo do naszego poukładanego życia bez zaproszenia, zupełnie z nienacka weszła choroba… RAK. Odebrała nam bezpieczeństwo, stabilizację życiową i finansową dając w zamian strach, ból, rozpacz, bezradność .

Rak jelita grubego z przerzutami do wątroby to straszliwy przeciwnik, ale wiem to tak naprawdę dopiero dziś.

Po pierwszej operacji byłem pełen wiary, że leczenie przyniesie skutek, więc słuchałem lekarzy, wypełniałem wszystkie ich zalecenia, stawiałem się na każde badanie, z godnością znosiłem trudy chemioterapii. Bo miałem cel – wrócić do pracy, znów zabrać rodzinę na wakacje, pojechać zimą na narty. Nie martwiłem się stomią – przecież ze stomią można normalnie funkcjonować, korzystać z życia bez żadnych ograniczeń. Gdy do mojego organizmu wpływały kolejne worki chemii myślałem tylko o tym, co będę robił, jak już się to skończy. Byłem niepoprawnym optymistą nawet wtedy, gdy okazało się, że mam nawrót choroby w postaci trzech guzów w wątrobie. Jednak mój optymizm szybko zgasł – jeden z guzów jest położony w miejscu nieresekcyjnym. Jeszcze nie wiedziałem co to znaczy. Moi lekarze z Poznania skierowali mnie do największego ze specjalistów od chorób wątroby w CSK WUM na Banacha. Jechałem do prof. Krawczyka z nadzieją. Chciałem wierzyć, ze ta diagnoza okaże się pomyłką, jest błędem aparatu lub odczytu wyniku badania. Jednak w Warszawie tylko potwierdzono, że leczenie chirurgiczne w moim stanie i położeniu zmian jest niemożliwe. Miałem wrażenie, że to się nie dzieje naprawdę. Mogę być inwalidą, mogę oszczędzać z niewielkiej renty i emerytury żony na leki i opatrunki, bo dzieci nam z głodu nie pozwolą umrzeć – myślałem. Ale tak bardzo chciałem żyć. Bo w tym momencie zrozumiałem, że choroba może oznaczać śmierć.

Nie jest mi łatwo opowiadać o tym. Tak jak nie jest mi łatwo prosić o pomoc, bo całe życie to ja pomagałem. Ale może to czas by sprawdzić prawdziwość powiedzenia o powracającym dobru. Z wielką wiarą w dobro dziś proszę – pomóżcie mi znów marzyć, dbać o bliskich i planować kolejne dni. Każdemu, kto usłyszy moją prośbę – już dziś dziękuję z całego serca.

Wiesław

Pomóc Wiesławowi można dokonując wpłaty na konto: