TATUSIU WRÓĆ DO NAS…

Nie ma takich słów, które wyrażą ból tego co się stało: mimo długiej walki Tomasz odszedł. Pozostanie na zawsze w serach tych, którzy go tak bardzo kochają. Dziękujemy wszystkim za pomoc w jego leczeniu. Dzięki Wam dłużej był razem z ukochaną rodziną.

Historia Tomasza:

Tomasz Sęk to 45-letni mieszkaniec Głogowa. Jest szczęśliwym mężem, ojcem dwójki dzieci, spełnionym zawodowo człowiekiem. Wśród przyjaciół i znajomych znany jest z tego, że jest to człowiek z sercem na dłoni. Zawsze uśmiechnięty, życzliwy, otwarty, często określany jako ‘dusza towarzystwa’.

29 stycznia 2016 roku niestety wiele zmienił w jego życiu. Tomkowi pękł tętniak w mózgu i wystąpiło krwawienie podpajęczynówkowe. W konsekwencji doprowadziło to do niedowładu czterokończynowego, zaniku mowy oraz szeregu dysfunkcji narządowych.

W obecnej chwili Tomek wymaga całodobowej opieki pielęgniarsko–medycznej. Ten rok niósł za sobą chwile smutku i radości, zwątpienia i nadziei. Każdego dnia czekaliśmy na wieści ze szpitala, gdzie Tomek przeszedł wiele operacji. Pomimo tego, że te wiadomości nie zawsze były dobre, nadzieja zarówno w Tomku, jak i w jego najbliższych nie wygasła. Rokowania na powrót do zdrowia nadal są realne, tym bardziej, że następuje systematyczna poprawa stanu zdrowia chorego.

Od miesięcy trwa rehabilitacja, której celem jest usprawnienie Tomka. Jeszcze niedawno jego stan zdrowia określany był na 4 pkt. w skali Glasgow, a w chwili obecnej jest to już 9 pkt. na 15 możliwych. Tak dobre efekty rehabilitacji były możliwe między innymi dzięki zastosowaniu nowej techniki terapeutycznej, dostępnej od niedawna na szerszą skalę również w wersjach domowych. Mowa o CYBER – OKU, polskiej myśli technicznej, która za pomocą monitora i systemu kamer śledzących ruch gałek ocznych, pozwala na komunikowanie się osób określanych jako „stan minimalnej świadomości” ze światem zewnętrznym.

Dzięki codziennej pracy na cyber – oku z neurologopedą Martą Zawichrowską, w prywatnym ośrodku rehabilitacyjnym, w którym przebywał, Tomek mógł wyrażać swoje potrzeby, pragnienia i wole, a także „rozmawiać” z bliskimi. Urządzenie to zostało wielokrotnie, w sposób świadomy, wykorzystane przez Tomka, między innymi, aby w obecności notariusza przekazać pełnomocnictwa żonie.

Systematycznie stan się poprawia, przeszliśmy już kawał drogi. Najpierw była śpiączka, respirator, tracheotomia. Teraz Tomek sam oddycha. Jest karmiony dojelitowe, ale ciągle ćwiczymy połykanie. Ćwiczymy również logopedycznie, poprawia się mimika twarzy, wypowiada pierwsze litery i słowa.

Rehabilitacja musi być systematyczna, intensywna i długotrwała, co niesie za sobą ogromne koszty, na które potrzebujemy pomocy. Razem z Tomkiem dzielnie walczymy i nie poddajemy się.

Tomek do niedawna wulkan energii, człowiek któremu buzia rzadko się zamykała, obecnie dosłownie jest uwięziony we własnym ciele.