ABY POKONAĆ RAKA I ŻYĆ DLA MOJEGO SYNKA I MĘŻA
Nie ma takich słów, które wyrażą ból tego co się stało: mimo długiej walki Kamila odeszła. Pozostanie na zawsze w sercach tych, którzy ją tak bardzo kochają. Dziękujemy wszystkim za pomoc w jej leczeniu. Dzięki Wam była dłużej razem z ukochaną rodziną.
Historia Kamili:
Kochani. Mam na imię Kamilla. Mam 43 lata, kochającego męża i syna.
W sierpniu 2019 zdiagnozowano u mnie jeden z najbardziej śmiertelnych nowotworów – rak jajnika. Po tej wiadomości moje życie legło w gruzach. Nasuwało się pytanie dlaczego akurat ja? Przecież to takie niesprawiedliwe. Załamałam się i zamknęłam w sobie. W głowie krążyła tylko jedna myśl – ile jeszcze życia mi pozostało?
Po konsultacjach lekarskich trafiłam do szpitala w Bydgoszczy, decyzja mogła być tylko jedna – natychmiastowa operacja. Usunięto wszystko , co było możliwe. Pan doktor prowadzący zalecił 6 chemioterapii, do których dołączył Avastin – lek podtrzymujący . Wydawało mi się , że już będzie dobrze, miałam nadzieję i lepsze widoki na przyszłość, ale…..
Obecnie po 4 miesiącach coś złego zaczyna się odradzać. Markery nowotworowe systematycznie rosną. Czeka mnie ponowna chemioterapia, a i być może operacja. Gdyby nie wsparcie męża i przyjaciół, którzy nie pozwalają mi się poddać i załamywać, nie wiem czy podjęłabym ponowną walkę. Ale chciałabym żyć dla siebie i mojej rodziny, i zrobię wszystko aby żyć…
Na domiar złego w zleconych mi badaniach genetycznych stwierdzono mutację genu BRCA 1. U nosicielek mutacji genu BRCA1 obserwuje się 50-80% ryzyko wystąpienia raka piersi i około 40% ryzyko raka jajnika. Średnia zachorowania na raka sutka w przypadku nosicielstwa mutacji BRCA1 to około 40 lat. Proszę Was z całego serca o pomoc, pomoc finansową, która pozwoli mi na profilaktyczną mastektomię obu piersi w Słupsku. Pragnę pozbyć się realnego zagrożenia nowotworem, pragnę żyć.
Wszystkie środki , które zostaną zebrane, zostaną przeznaczone na profilaktyczną mastektomię , rehabilitację , konsultacje medyczne, badania kontrolne, leki i dojazdy do placówek medycznych.
Tylko dzięki Waszej pomocy tli się jeszcze we mnie nadzieja na życie i spełnienie moich marzeń – zobaczenie mojego syna przed ołtarzem i doczekania się wnuków. Chcę jeszcze być z moim mężem, wspólnie przejść to życie które nam zostało dane. Nie mogę ich jeszcze zostawić – to jeszcze nie ta chwila , to jeszcze nie ten czas, nie jestem gotowa na pożegnanie
