BY MÓC WYGRAĆ. GRAŻYNA I RAK…

23 lutego 2018. Nerwowo czekamy na korytarzu największego szpitala klinicznego w Polsce. Wielkie, białe drzwi otwierają się automatycznie raz za razem. Nad nimi wielki napis „BLOK OPERAYJNY. WSTĘP WZBRONIONY”. Za nimi Nasza Mama. Guz wątroby – tyle wiemy. Ale wierzymy, że wszystko będzie dobrze. Musi być dobrze – zaklinamy rzeczywistość. Tak mijają godziny.

Drzwi otwierają się kolejny raz. Powoli wyłania się w nich sylwetka Profesora. To on operował mamę. Wkrótce możemy dostrzec jego twarz. Zamyślona, błędny wzrok. Rodzi się w nas niepokój. Już pierwsze słowa profesora potwierdzają, że nasze obawy nie były bezpodstawne. „Operacja nie zakończyła się sukcesem” – oznajmił. Guza nie można było usunąć – jest nieresekcyjny. Burza myśli, tysiące pytań.

Nasza mama. Kim jest? Jakim jest człowiekiem?

Szła przez życie przebojem i z nieznikającym uśmiechem nastolatki. Zawsze pełna energii, ciepła, otwarta na ludzi, zaraża optymizmem. Rok temu zmarł jej mąż. Chorował długo i ciężko. Tak jak wcześniej nasz brat, który mimo licznych transfuzji krwi i usunięcia śledziony, dzięki jej trosce wyrósł na zdrowego prawie dwumetrowego chłopaka. Mimo tych doświadczeń zawsze potrafi się uśmiechać.

Mama ostatnie lata poświęciła na niesienie pomocy innym. Na co dzień robi to w szpitalu dziecięcym na ul. Kopernika w Warszawie, gdzie pracuje jako opiekun medyczny. Ociera łzy, rozśmiesza, daje siłę rodzicom, gdy pełni strachu czekają na diagnozę lub wynik operacji. Jako kurator społeczny pomaga rodzinom wyjść z trudnej sytuacji po to, by mogli być razem. Czasem jest jej trudno. Może nawet cisną się jej łzy do oczu – nie wiem, ale gdy staje naprzeciwko drugiego człowieka rozjaśnia to spotkanie ciepłem i uśmiechem.

Gdy pracuje w ośrodku rehabilitacyjno-opiekuńczym Tabita – miejscu tak trudnym dla przeciętnego człowieka, gdzie ludzie starsi trafiali w stanach po wylewach, zawałach czy ciężkich wypadkach – każdemu ze swoich podopiecznych daje całe serce. A przede wszystkim dobro. Jej serca nie było dość także dla dzieci z domów dziecka – każde przytuliła, każde pocieszyła, każdemu dało odrobinę tak potrzebnego ciepła. Dzisiaj Mama sama potrzebuje pomocy.

Mimo tak intensywnej pracy dla innych nigdy nie zapomniała o nas – o mnie, o mojej siostrze Magdzie i bracie Dominiku. Jej największym szczęściem są wnuki – 8-letni Franek i Mia, która przyjdzie na świat w lipcu. Od zawsze i w każdej chwili mama była na wyciągnięcie ręki. Gdy coś się działo zawsze do niej biegliśmy po pomoc i wsparcie. Bo to było takie naturalne. I nagle, niemalże z dnia na dzień, okazało się, że może jej zabraknąć.

Wierzę w dobro, które wraca. Może to właśnie moment, w którym mamy się o tym przekonać. Dlatego prosimy – każdy grosz jest na wagę życia naszej Mamy. I za każdy odwdzięczymy się pomagając innym tak, jak dotąd robiła to nasza Mama. Pomóżcie nam wygrać walkę z czasem, a Mamie walkę z RAKIEM.

Gosia, córka Grażyny

Pomóc Grażynie można dokonując wpłaty na konto: